<div dir="ltr"><div class="gmail_default" style="font-family:comic sans ms,sans-serif;font-size:small"><div><img src="cid:ii_jkd3k2bx0_164fca18914aa091" width="274" height="412"><br></div><br></div><div class="gmail_quote"><div text="#000000" bgcolor="#FFFFFF">
    <p></p>
    <p>
      </p><p class="MsoNormal" style="text-align:center" align="center"><span lang="TR">Ödüldaşlarıma</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Matematiğe olan duyarlılığın
          artmasına katkıda
          bulunmam dolayısıyla Uluslararası Matematik Birliği'nin çok
          prestijli Leelavati
          Ödülü'ne layık görüldüm. </span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Bu ödülü büyük ölçüde
          Matematik Köyü sayesinde
          aldım. Matematik Köyü’nü de ben tek başıma oluşturmadım tabii
          ki. Üç beş kişi
          de oluşturmadı. Matematik Köyü’nün arkasında yüzbinler vardır.
          Yoksa benim etim
          ne budum ne? Projenin başını çektiğim için ödül bana
          veriliyor, ben de emek
          verenlerin namına, hepimizin adına ödülü alıyorum. </span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Bunlar öyle alelade beylik
          süslü sözler değil,
          gerçeğin ta kendisi. </span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Ülkeden kovmayı becerdiğimiz
          Sevan Nişanyan’ın
          cesareti olmasaydı bu Köy olmazdı. Yaratıcılığı ve becerisi
          olmasaydı da bu Köy
          bu kadar güzel olmazdı. Sevan’ın sevimli olmaktan başka
          hayatta beceremeyeceği
          hiçbir şey yoktur! Yarattığı güzelliklerin bedelini 3,5 yıl
          hapis yatarak ve
          yurdundan kaçarak ödemiştir. Bu ödül onundur da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Başlangıçta, çalı çırpıdan
          içine girilemeyen
          10 dönümlük bir arazi ve Sevan’la ortak kurduğumuz
          hayallerimiz vardı. Bir de
          bir haftada biteceğini öngöremediğimiz 20.000 dolar gibi bir
          para… Çalı çırpıya
          ve hayallerimize ilk bağışı verenin adını (rahatsız olur diye)
          söylemeyeceğim.
          Bize inandı ve cebindeki son üç beş kuruşunu verdi. Köy’ün ilk
          kahramanlarındandır. Bu ödül onundur da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">O para da bitince halka
          sığındık. Ama ortada
          bir şey yok, sadece ham hayaller var… Ham hayallere kim para
          verir? İşçiden,
          köylüden, memurdan, öğretmenden, emekliden, gençlerden ve
          hatta harçlıklarını
          biriktiren çoluk çocuktan 200.000 doların üstünde bağış geldi.
          İnanılır gibi
          değil. Ama kaçınılmaz biçimde yine para bitti. Yine halka
          başvurduk. Yine
          bitti… Sonra Felsefe ve Sanat köyleri dedik… Yine karşılık
          buldu çağrımız… Bu Köy
          babamın ifadesiyle “varından değil, yoğundan veren” halkımızın
          katkısıyla vücut
          bulmuştur. Bu ödül onlarındır da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Tabii halkımızın bu güveni
          babamın sayesinde.
          Bu ödül onundur da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Dedim ya paramız yoktu. Vakıf
          çocukları, benim
          çocuklarım ve öğrencilerim ve başka okullardan gelen
          öğrencilerden teşekkül,
          14-24 yaş arası 50 kişilik bir gönüllü amele ordusuyla inşa
          ettik bu köyü. Açık
          havada yattık, yemeğimizi taşın üstünde pişirdik, elele, omuz
          omuza verdik… Bu
          ödül onlarındır da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Bir inşaat yapmak ya da bir
          kurum kurmak zor
          olabilir, ama sonuç olarak sonu olan bir uğraştır. Sonu olan
          uğraşlardan
          korkmamak lazım. Ama sonu olmayan uğraşlar insanı kendinden
          eder. Tecrübeyle biliyorum.
          Köyü kurduk, iyi güzel de, bu köyü nasıl yaşatacağız?</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Sağolsunlar, Türkiye’nin ve
          dünyanın dört bir
          yanından meslektaşlarım gönüllü ders vermeye geldi. Alexandre
          Borovik
          birincisiydi. Önceden tanıdığım ya da tanımadığım yüzlerce
          hoca tatilinden
          kıstı, ailesinden çaldı, yol parasını bile kendi cebinden
          ödeyerek büyük bir
          fedakârlıkla her yaz Köy’e geldi. Bu ödül meslektaşlarımındır
          da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Köy’e gelenler bilir, genç
          bir çalışan
          kadromuz vardır. Gece gündüz demezler. Fedakâr, özverili,
          dürüst, çalışkan,
          yardımsever… Bu Köy onların evidir, ailesidir, yurdudur.
          Neredeyse
          varlıklarının nedenidir. Bu ödül onlarındır da.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Peki ya öğrenciler olmasaydı?
          Yüzbinlerce
          öğrenci olmasaydı bu Köy yaşayabilir miydi? Bin yaşasınlar ve
          çoğalarak
          yaşasınlar!</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Başlangıçta küçücük bir köy
          kuracaktık. Taş
          çatlasa 100 kişilik. Devlet ve TÜBİTAK programlarımızı
          destekler diye düşündük.
          Yanıldık. Bürokrasi gerekli inşaat izinlerini vermedi. Köyü
          kaçak yapmak
          zorunda kaldık. TÜBİTAK da bir yıl sonra siyasi nedenlerle
          Köyü desteklemeyi
          reddetti. Destek almak bir yana, bir de üstüne para cezaları
          ödedik. İkinci yıl,
          yaşamak için büyümek zorunda olduğumuzu anladık. Yukarıda da
          değindiğim gibi
          halkımıza başvurduk. Eğer o yıllarda TÜBİTAK Köyümüzü yılda
          30-40 bin lira gibi
          cüzi bir miktarla destekleseydi, büyümek zorunda kalmazdık,
          dolayısıyla bu
          ödülü de alamazdık. Ödül onların değil hiçbir biçimde, ama
          doğrusu bir
          teşekkürü hak ediyorlar!</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Şimdi önümüzde bir lise
          projesi var. Sıradışı,
          olağanüstü, eşi benzeri görülmemiş bir proje. Eğitim
          hakkındaki düşüncelerimizi
          sarsabilecek çapta bir proje. İzin almak için denemediğimiz
          yol kalmadı. Dört
          ayrı cepheden ret cevabı aldık, hem yerel yönetimlerden hem de
          merkezî
          yönetimden. Tıkandık. Sanki ülkeye düşman geldi! Ne istesek
          reddediyorlar.
          Önünde sonunda bir okul kurmak istiyorum. Umarım bu ödül bize
          bu kapıyı açar. O
          zaman her zamanki gibi yine sizlere başvuracağım. Bizim sizden
          başka kimsemiz
          yok ki.</span></p>
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Matematik Köyü ve diğer
          köylerimiz, yeryüzünde
          eşi benzeri görülmemiş, gözyaşartıcı bir imece örneğidir.
          Emeği geçen herkesi
          paylaştığımız ödülden dolayı kutlarım. Daha nice imecelere...</span></p><span class="HOEnZb"><font color="#888888">
      <p class="MsoNormal"><span lang="TR">Ali Nesin</span></p>
    </font></span><p></p>
    <p><br>
    </p>
    <p><br>
    </p>
  </div>

</div><br></div>